complex adaptive systems

Gisteren hadden we het hier even zijdelings over complex adaptive systems. Die zijn in de mode, in Nederland al helemaal sinds iemand in Wageningen er een Spinozaprijs mee won. Het komt er op neer dat sommige systemen zo complex zijn dat ze zo maar ineens van de ene status (niet vervuild water) naar de andere (sterk vervuild) kantelen.
Om een heel eenvoudig voorbeeld te geven: als je een reeks hebt waarbij de oppervlakte kroos in de vijver elke dag verdubbeld, en na 36 dagen is de vijver volledig bedekt, dan zie je pas op dag 35 dat het op de helft is. Als je in een model een paar van dat soort vergelijkingen aan elkaar koppelt, kun je aardig spectaculair gedrag krijgen. En computers kunnen dat nu aan.
Op het congres in Beijing hield een Griekse geleerde er een ingewikkeld verhaal over. De formules zagen er indrukwekkend uit. Wat me vooral aansprak is zijn waarschuwing dat er nog wel een wezenlijk verschil is tussen sociale wetenschappen en ecologie: ecologische processen kijken terug, Darwin wees er al op dat het gaat om mutaties uit het verleden. Mensen daarentegen kijken in hun beslissingen vooruit en anticiperen.

Klimaat
Een van die complexe systemen is het klimaat. De Australier John Quiggin gaf een key note waarin hij stelde dat met alle geweld een verdere stijging van de temperatuur dan met 2 graden Celsius moet worden voorkomen, temeer omdat de kosten van dat anticiperen te overzien zouden zijn.
Interessanter was zijn stelling dat je bij kosten-baten analyses niet meer uit moet gaan van de status quo om dat we gegarandeerd 2 graden Celsius temperatuurstijging krijgen. Dat zou dus het baseline scenario moeten zijn.