Gratis is nooit weg. Volgens economen bestaat er niet zo iets als een gratis lunch ("there is no such thing as a free lunch"). Dat weerhield Chris Anderson, die eerder een succesvol boek schreef over het concept van de long tail, er niet van een heel boek aan te wijden omdat we in dit internettijdperk aan gratis gewend zouden raken. En dus kon The Economist niet om een bespreking heen. Anderson onderscheidt vier business modellen waarin consumenten wat gratis krijgen, die overigens ook al voor het internet en de computers werden toegepast:- cross subsidies (geef de telefoon of het mesheft weg en verdien aan de belminuten of de scheermesjes)
- advertenties betalen (zoals bij de krant of op de TV)
- freemium: een klein deel van de klanten betaalt voor een premium versie, de rest krijgt een goedkopere variant gratis. Hier schieten me inderdaad vooral software voorbeelden door het hoofd.
- niet-monetaire markten waarin mensen gemotiveerd worden door wat anders (status, hobby) om een goed te (helpen) produceren (wikipedia, open source software)
Chris Anderson: Free - the future of a radical price. Boekbespreking "The economics of free" in the Economist, 18.7.2009
Een voorbeeld wat bij mij opkomt uit categorie 4 (?!): Na WW2 speelden de Amerikanen de sovjets allerlei veiligheidsvoorzieningen toe om te voorkomen dat de koude oorlog een warme zou worden.
BeantwoordenVerwijderenik bedoelde: veiligheidsvoorzieningen voor kernwapens
BeantwoordenVerwijderen