Michael Pollan in de Duif

Woensdagavond was Michael Pollan dus in Amsterdam. Een boeiende avond. Vooral de voedingswetenschappers moesten het ontgelden. Zij onderhouden een geloof dat voedingsmiddelen een verpakking van nutrienten zijn waarin dan weer eens de ene als goed wordt gezien (Omega 3 of zo) en dan weer als slecht terzijde wordt geschoven en door een andere godheid wordt vervangen. Met de dietisten als hoge priesters - je kunt niet zeggen dat de begenadigd spreker de omgeving van de Duif (een mooie kerk) niet goed aanvoelde. Hij had het publiek dan ook al snel op de hand, maar dat zal ook ongetwijfeld uit gelovigen van zijn eigen boeken hebben bestaan.
Pollan vindt dit een wetenschap die even ver is als chirurgie in de 17e eeuw met de snijtafel van Dr. Tulp. Vetrouw dus voorals nog maar op de culturele aspecten van voedsel waarin honderduizenden jaren ervaring en kennis is opgeslagen. Verder vond ik hem opvallend mild, niet per se biologisch, ananas en bananen uit de tropen mag ook en vlees ook. Maar alles met mate en in de vorm van een klassieke maaltijd, en gewoon aan tafel met zijn allen.
Dat we nu meer aan gezondheidskosten uitgeven (in de VS) hangt direct samen met dat we minder aan voedsel uitgeven en dat de vrouw niet meer achter het aanrecht staat. Dat leverde even geroezemoes op in de zaal, maar Pollan zag bij de jonge generatie dat het aanrecht niet meer als een gender issue wordt beschouwd, dank zij de chef koks als Jamie O.
Bij een paar economische uitspraken had ik zo mijn bedenkingen: is het echt erg, afgezien van de oprakende olie maar dat geldt voor de speelgoedindustrie ook, dat we door de grote traktoren en combines en het vertrek van het paard (dat een derde van het voedsel op at) nu meer olie per kg eten gebruiken dan in de jaren veertig? Dat heeft toch vooral arbeidsproductiviteit en welvaart opgeleverd lijkt me, zonder dat het graan nu slechter smaakt doordat het niet met het paard maar met de tractor is ingezaaid. Maar goed, daar denken we over na.