de verwarde supermarktbezoeker

De verwarde consument komt er niet meer uit. Moest er eerst vooral op de prijs worden gelet, inmiddels ook op de foodmiles, de eigen gezondheid, het welzijn van de op te eten dieren, het beheer van de visstand en nog het een en ander. In de NRC van gisteren beschrijft Marjoleine de Vos de twijfels van de supermarktbezoeker en besluit vervolgens het maar voor kennisgeving aan te nemen en ter compensatie af en toe actiegroepen als Greenpeace te steunen. Kun je met kerst tenminste wild met spruitjes eten.
Je kunt je afvragen of dit erg is - ik vind de automarkt ook onoverzichtelijk en het is de essentie van onze welvaart die zelfexpressie en uitgebreide keuze (met consumentensegmentatie) met zich mee brengt.
Het geeft in ieder geval aan dat er beperkingen zijn aan het idee dat je al die issues via de supermarkt defintief kunt regelen door positieve labels. Economen bevelen in de regel aan om al die aspecten die we willen regelen in de prijs te stoppen: als transport negatieve effecten heeft, stel dan een accijns in zodat de effecten worden gecompenseerd in de hogere prijs (dat doen we trouwens al ruimschoots in Europa, vergeleken met de Amerikanen, dus wat dat betreft hoort die foodmiles discussie niet hier thuis). Of als een dieronvriendelijke behandeling echt niet kan: verbieden. Maar ja, de overheid is daarvoor niet meer bij machte, en dus laten we het aan de markt over.
En dus gaan er nu andere mechanismes werken. We proberen het via een waaier van labels en keurmerken. Daar hoeft niet iedereen op te letten: als er naast mevrouw de Vos vijf consumenten zijn die er wel op letten dan werkt de markt ook al: dan verdwijnen de ooit gangbare eieren uit het schap ten faveure van de scharreleieren.
Maar als consumenten er niet meer op willen letten, dan gaat gebeuren wat het NRC artikel suggereert: we zoeken een supermarkt uit als overkoepelend merk waarvan we denken dat die het netjes voor ons geregeld heeft in de inkoop en we zetten tegelijk actiegroepen en de media aan het werk om die supermarkt scherp te houden. Niet door positieve labelling maar door schandpaalakties van producten waar iets mis mee is. Dat draagt dan wel weer enigszins bij aan de verwarring voor het schap, maar de supermarkt zal er alles aan doen dat te voorkomen en dus hoge eisen stellen aan de productie. Het leidt tot contract-farming waarbij de supermarkt boeren onder contract heeft (via een tussenorganisatie) waarbij met een vuistdik contract (zo eentje als de franchise-nemers van AH of Starbucks mogen tekenen) over hoe er geboerd moet worden.
Tenzij de recessie een depressie wordt (dat woord mag weer sinds deze week), dan telt alleen nog de prijs. Dat wordt de Health Check van al die goede bedoelingen van non-price consumer concerns.

De foto nam ik op de markt in Bergen op Zoom vanwege de verwarring: komt teerkamer van "vertering" of niet?