We betalen steeds meer voor emotie in producten, en minder voor de grondstof. Het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als je mensen kunt laten betalen voor de emotie dat je iets niet levert. Mijn collegas denken er over na of je mensen via een label of merk niet kunt laten betalen voor 2 vissen terwijl je er maar 1 levert en er 1 in zee laat zwemmen (door het quotum niet te gebruiken). Misschien kunnen we nog wat leren van de aloude jacht. Vroeger was de waarde van de jachtrechten afhankelijk van wat je aan geschoten wild kon verkopen, maar die tijd hebben we al lang gehad. Tegenwoordig betaal je om te kunnen schieten, en het vlees levert maar een fractie op van dat bedrag. In the Economist van vorige week las ik je voor 30 a 35 engelse pond een fazant kunt schieten, terwijl je dan nog geen euro aan vlees uit de lucht knalt. Een beetje vergelijkbaar met de hoge prijzen voor de afschotvergunningen voor elanden in Finland, naar het schijnt populair bij Duitse jagers.
En het wordt nog erger want de prijzen van het jachtrecht gaan omhoog. Niet omdat men meer wil schieten, maar omdat het door de stijgende graanprijzen duurder wordt om de fazanten op te fokken, waarbij meer dan de helft van de opfok uitval is omdat de vossen al hebben toegeslagen voordat de jagers ze weten te raken.
Er zijn nu dus prijsstijgingen van een procent of 5 a 6 aangekondigd. Veel effect zal het niet hebben, zo verwacht the Economist: de overeenkomst tussen fazanten en hun jagers is dat ze beiden geplukt willen worden.
The Economist 15.3.2008: Commodities - shooting up
ik wil niet beweren dat ik me in kan levenin het fazantenbestaan, maar het lijkt mij dat fazanten er wel bezwaar tegen hebben om geplukt te worden (meer nog tegen het eraan voorafgaande schieten) en de jagers blijkbaar niet groeten huib
BeantwoordenVerwijderen