Globalisering als kenmerk van deze tijd is een thema dat hier regelmatig aan de orde is. Voor ons voedsel is dat eigenlijk al verleden tijd. Na 10 millennia voedselglobaliserng is nu alles wel zo'n beetje overal verkrijgbaar. De Romeinen kenden geen tomaten en mais, maar ze nemen nu een centrale plaats in bij de Italiaan. India is de grootste teler van pinda's, ook al een Zuidamerikaans gewas. China is de grootste producent van tarwe (uit het Midden-Ooosten) en van aardappelen (uit de Andes). En Brazilie domineert in koffie (uit Ethiopie) en suiker (uit Nieuw Guinea).Kenneth F. Kipple heeft dit allemaal beschreven in 'A movable feast: ten millenia of food globalisation'. De globalisering in de landbouw is dus voltooid. Elders (ik weet alleen niet meer waar) las ik ergens dat nu in het fushion cooking niet alleen de producten maar ook de maaltijden internationaliseren en standaardiseren als lego-blokkjes. De keuzes op de kaart lijken uit te kristaliseren in een combinatie van een 'drager' (aardappelen, rijst, pizza, brood, couscous) en een topping/dressing (Thai, Indian, Italian etc).
Boekbespreking 'A movable feast' in The Economist 7.7.2007
Op de (eigen) foto de Columbia river in Oregon met de Bridge of God. De Columbian river werd bij Cascade Locks lang na de Columbian Exchange van gewassen en dieren bevaarbaar gemaakt om Oregon beter bereikbaar te maken en de tolbrug is genoemd naar de Indiaanse uitdrukking voor de aardverschuiving die ooit de rivier blokkeerde en de oversteek vergemakkelijkte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten