Naar aanleiding van de Wageningse conferentie 'Mind the CAP' is het zo juist verschenen SPIL op zoek naar een nieuwe Mansholt. Althans dat is de titel van een bijdrage van Joost van Kasteren: wil de nieuwe Sicco Leendert Mansholt (hiernaast op foto) opstaan?
Het verhaal zelf maakt vooral duidelijk dat er eigenlijk geen behoefte aan Sicco II is, landbouwbeleid is uit de tijd. Boeren zijn geen ambtenaren of soldaten maar ondernemers en daar hoort geen inkomenssteun bij. De level playing field gedachte dat Europese boeren gecompenseerd moeten worden voor moeilijke productieomstandigheden (inclusief onze eisen aan dierwelzijn) is een tamelijk onzinnig uitgangspunt. Je moet geen sinaasappelen in Schotland proberen te telen. En de onderhoud voor landschap is een gotspe, dat is tot nu toe verpest en anders moet je gericht en lokaal voor die diensten betalen. Dat de EU uit elkaar valt bij het verdwijnen van landbouwbeleid is ook een vreemde gedachte, energie en klimaat zijn bovendien bindender thema's. Het feit dat er ook al niet vrijmoedig over nieuw landbouwbeleid gepraat mag worden met Europese officials omdat dan renationalisatie (of beter: re-provincialisatie) aan de orde komt geeft ook al aan dat we het ergst mogen vrezen.
Of dat betekent dat we iemand als Mansholt nodig hebben die in 1958 in Stresa (en niet een jaar eerder in Rome) het landbouwbeleid op de kaart zette, is wat mij betreft nog maar de vraag. Daaraan vooraf gaat de vraag waarom we dat beleid eigenlijk nodig hebben en waarom we weer naar Stresa zouden moeten afreizen. Toen was dat (zo blijkt uit de biografie van Merrienboer) ook vooral om hobbels te slechten voor de Europese Eenwording. Als we daar nieuwe hobbels voor moeten slechten, kunnen we beter -ik noem maar eens wat- een klimaatbeleid, dienstenbeleid of onderwijsbeleid tot stand brengen.
Joost van Kasteren: Wil de nieuwe Sicco Leendert Mansholt opstaan? in: SPIL 233-234 / 2007 nr. 1
Geen opmerkingen:
Een reactie posten