Nimby in Markelo

Het leek zo'n leuk idee: je haalt vervuilende en storende vormen van (intensieve) landbouw weg waar ze ongewenst zijn, je hebt multifuncitonele gebieden waar prettige vormen van landbouw gemengd worden met natuur, recreatie en wonen, en je maakt agrarische productiegebieden. Die laatste hebben dan soms het karakter van een agrarisch industrieterrein - en daar zit de achilleshiel van het reconstructie-idee. Want wat op papier in de Tweede Kamer nog een aardige (re)constructie lijkt, loopt spaak op het NIMBY effect in de realiteit van de locale politiek: alles best maar Not In My Back Yard.
Na Nederweert is Markelo het recentste slagveld, zo meldde gisteren het avondblad. Daar willen zes varkenshouders hun bedrijven clusteren op 25 ha die ze alvast hebben gekocht. Ze hebben de medewerking van allerlei overheden, maar niet van hun collega-boeren. Die vrezen dat ze zelf nu in de toekomst minder kunnen groeien, klagen over oneeerlijke concurrentie of over hun uitzicht als plattelandsbewoner. Onder de tegenstanders zelfs een collega-pluimveehouder die tot voor kort lid was van de VVD Tweede Kamerfractie, niet bepaald een club die de landbouw naar het leven staat.
De situatie illustreert dat ook boeren elkaar tegenwoordig als concurrenten behandelen, en dat de eigendomsrechten aan het uithollen zijn. Denk je 25 ha grond en vergunningen te hebben (of te krijgen), maar blijken ook de buren 'eigendomsrechten' op de ontwikkeling van je grondbezit te hebben. Als dit zo door zet, dan verdwijnt of het deel van de intensieve veehouderij dat wel moet maar niet mag verplaatsen, of het wordt zaak de intensieve veehouderij locatie maar echt als een industrieterrein te zien: met projectontwikkelaars die eerst voor veel geld grond kopen en het bestemmingsplan laten aanpassen of als varkensflat op een haventerrein. Veel NIMBY-actievoerders zijn in hun denken blijkbaar al zover.