Het opheffen van subsidies leidt veelal tot meer welvaart, onder andere door meer dynamiek. In theorie zijn de meeste economen het daar wel overeens, maar er is wel discussie hoe groot dat effect is. Als subsidies al worden afgeschaft, dan gebeurt dat in een langzaam tempo waardoor het effect moeilijk te meten is.
Dat maakt het geval Nieuw Zeeland zo interessant, want daar werd in 1984 in een keer alle landbouwsubsidies afgeschaft. Op het landbouw economen congress in Brisbane was er een interessant boekje verkrijgbaar waar het effect in de NieuwZeelandse case is beschreven. En het blijkt dat de winst niet gering is. In de periode voor de liberalisatie lag de totale factorproductiviteit op 1,5% per jaar. Dat betekent dat er per hoeveelheelheid arbeid en kaptiaal elk jaar 1,5% meer werd geproduceerd dan het jaar er voor. In Nederland zou dat nauwelijks meer zijn dan de 1% stijging van de melkproductie en kilogramopbrengsten per jaar als gevolg van o.a. genetische verbetering. Na de liberalisatie was dat 2,5%, dus bijna dubbel zoveel: de groei van de landbouweconomie lag structureel hoger. Dat is geen gering effect. Daarbij daalde het aantal banen maar beperkt (1 a 2% per jaar). De grondprijs daalde aanvankelijk maar ging later weer stijgen. Al met al dus wel pijn en moeite in de aanpassingen, maar het loonde ook.
bron: Abare: Agricultural economies of Australia and New Zealand, 1996
Geen opmerkingen:
Een reactie posten