Er is nog meer marktwerking mogelijk in het onderzoekssysteem: de overheid kan een markt maken waar die nog niet bestaat. Er zijn economen (als Michael Kremer van Harvard) die dat voorstellen bij vaccins zoals voor malaria. Als daar nu door de industrie niet genoeg in wordt geinvesteerd omdat de markt als niet-koopkrachtig wordt ingeschat, zou de overheid een juridisch bindende aankoopverplichting of een prijs op zo'n vaccin kunnen zetten van bv. een paar miljard euro.
Het is wellicht een alternatief voor de besteding van de FES gelden door de Nederlandse overheid, die vorige week een fors bedrag beschikbaar stelden voor de ontwikkeling van een phytophtera-vrije aardappel. De overheid hoeft dan niet meer de onderzoeksinstelling uit te kiezen (en roept vermoedelijk een race met investeringen van meerdere instellingen op, die groter zijn dan de prijs) en hoeft niet meer de besteding van het geld te beoordelen en te verantwoorden. Een 'advance purchase commitment' heet dat in het vakgebied.
The Economist van 25 maart besteedde aandacht aan de voor- en nadelen van zo'n APC-tje. Een nadeel lijkt dat de overheid beter dan het bedrijfsleven moet weten waarin moet worden geinvesteerd. Maar dat geldt eigenlijk ook in het huidige systeem. Bezwaarlijker is dat er niet zo iets bestaat als "de" phytophtera-vrije aardappel: het eerste ras hoeft niet het beste te zijn. Overigens is dit wellcht bezwaarlijker bij een overheid die het medicijn echt zelf koopt, dan bij een 'prijs'. Een ander aspect is dat er welliswaar om het product te ontwikkelen meer wordt geinvesteerd dan de prijs groot is, maar dat het daarna ook dreigt te stoppen. Er is geen prikkel, tenzij er een markt voor het product blijft bestaan, om door te ontwikkelen. Maar het voordeel is dat er wel snelheid in de ontwikkeling ontstaat, en dat kan op zich een voordeel zijn.
Het systeem van APCs zou in ieder geval de universiteiten ondernemender en daarmee mogelijk innovatiever maken, zo lijkt me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten