We waren in de landbouw gewend te kijken vanuit een sectorbenadering. Aanbodgericht, met aanbodsmanagement door de overheid, een cooperatieve –samen sterk- aanpak, met een hoge organisatiegraad in landbouworganisaties, de boer is voedselproducent.
Dat werkt niet meer, en er onstaat nu een strijd tussen twee nieuwe benaderingen. Enerzijds de ketenbenadering, vraaggestuurd, met een zware rol voor een aantal grote multinationals en retailers die merken voor bewerkte producten in de markt zetten, organisatie via contracten in de keten, de boer is grondstofleverancier.
En anderzijds de ruimtelijke benadering, waarbij de overheid aanbod van landschap en natuur domineert en de landbouw gebruikt als een goedkope vorm van productie van deze collectieve goederen. De boer is vooral ruimtegebruiker en ruimtebeheerder.
Mijn persoonlijke taxatie is dat de eerste van deze twee economisch veel krachtiger is en de tweede vooral lokaal corrigerend zal werken. Overigens levert de eerste tendens door globalisering wel het geld op om de tweede betaalbaar te maken.
Bron: A. Smit, JWH van der Kolk, GJ Noij en MJG Meeusen: Duurzame landbouw in een schakelkast, Alterra, 2005.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten